Naquel mundo que era o seu, era case obrigatoria desexar sempre mais do que se poderia adquirir. Non eran eles quen o decretaran; era unha lei da civilizacion, unha situacion de feito, da cal a publicidade en xeral, os grandes almacens, a arte dos escaparates, o espectaculo da rua, e mesmo, en certa medida, o conxunto das produccions comunmente chamadas culturais, eran as expresions mais fidedignas.