Kafamda bu dusunceler gecip duruyordur, kalbim parcalanmisti, perisandi, cevremdeki insanlarla sevinmek istiyor, ama bunu yapamiyordum. Kendimi bir hain gibi hissediyordum, o buyuk hatayi ben yapmisim gibi, buna bizzat kendi, varligim ve kisiligimle ben neden olmusum gibi. Annem insanin kendi kendine acimasina neden olan o sucluluk duygusunu ogretmisti bana, hayatimin buyuk bir bolumunde bu duyguyu hep yasadim. Cocukca ve yanlis oldugunu bildigim icin bu duyguyla savastimsa da, o gerginlik ve baski altinda cocuklasmak, yanlis yapmak, tekrar bu duyguya yenik dusmek cok kolaydi.