Buyukannemin ilginc bir teorisi vardi: Hepimiz icimizde bir kutu kibritle dogariz. Ama tek basimiza bunu yakamayiz. Deneyde goruldugu gibi oksijene ve mum alevine ihtiyacimiz vardir. Ornegin, oksijen, sevdiginiz insanin nefesinden gelebilir. Mum aleviyse guzel bir yemek,muzik, oksamalar ya da guzel sozlerdir. Bunlarda biri patlamaya neden olur ve icimizdeki kibritlerin birini yakar. Bir an yogun bir heyecan hissederiz. Icimizde cok hos bir sicaklik yayilir. Bu sicaklik zamanla yavas yavas yok olur. Sonra yeni bir patlama olur ve icimizde bir kibrit daha yanar. Bu duyguyu yasamak isteyen herkes kendi icindeki patlayicilari kesfetmek zorundadir. Bunlar yanarak ruhumuzun beslenmesine yardimci olur. Yani baska turlu soylersek, bu yanma ruhumuza enerji verir. Bir kisi kendi tutusturucularini zaman icinde kesfedemezse, icindeki kibritler nemlenir, hicbir sekilde yanmaz olur. O zaman ruhumuz bedenimizi terk eder. Karanliklarin icinde el yordamiyla bos yere kendisine besin arar. Ona besi saglayacak tek kaynagin terk ettigi, soguktan titreyen o vucutta oldugunu bilmez.