No stranno - t'kmo tova, che v tozi chas ne znaekh kakvo moga da si pozhelaia, porodi u mene nevedomo nepriiatno useshchane. Shche b'de li naistina dobre, pitashe niakoi v mene - tova ne biakh az, - ako tvoiat zhivot prod'lzhi i zanapred vse taka bezburno, taka pravolineino, taka dokhodno, taka udobno, bez novi usiliia i novi izpitaniia? Ne e li tova privilegirovano, nap'lno osigureno s'shchestvuvane po-skoro nepris'shcho za tebe, za nai-glavnoto u tebe? Pot'nal v razmisli, obikaliakh iz k'shchata. Beshe stanala khubava prez tezi godini i tochno takava, kakvato ia biakh zhelal. I vse pak triabvashe li zavinagi da zhiveia tuk, da siadam vinagi na s'shchoto pisalishche i da pisha knigi, edna podir druga, a sled tova da poluchavam protsentnoto v'znagrazhdenie, oshche i oshche, i postepenno da stana soliden pochten gospodin, koito zhivee samo ot blagata na svoeto ime i svoeto tvorchestvo, s dostoinstvo i blagoprilichie, predpazen ot vsichki sluchainosti, trevogi i opasnosti? Nima vse taka shche teche zhivot't do sheisette, do sedemdesette godini - po pravi, gladki relsi? Ne e li po-dobre za mene - prod'lzhavakh da mechtaia unesen - da doide neshcho drugo, neshcho novo, neshcho, koeto bi me napravilo po-nespokoen, po-napregnat, po-mlad, predizvikvaiki me za nova i mozhe bi oshche po-opasna bitka? Izvechno v'v vseki tvorets e vseleno tainstveno razdvoenie - ako zhivot't buino go khv'rlia na vsichki strani, toi zhaduva za pokoi, no ako mu se dade pokoiat, toi zhaduva za novi v'lneniia. Taka na tozi petdeseti rozhden den u mene se porodi nai-s'kroveno edno-edinstveno skverno zhelanie: da stane neshcho, koeto da me iztr'gne ot tazi sigurnost i udobstva, koeto da me prinudi da zapochna ot