Farkli hisseden, farkli hassasiyetlere sahip ve farkindaligi guclenmis baska bir insan haline geldigimi biliyorum. Daha iyi bir insan oldugumu iddia edecek cesaretim yok elbette, ama daha mutlu bir insan oldugumu biliyorum, cunku o buz gibi donuk hayatim icin yeni bir anlam buldum, yasamin kendisinden baska bir sozcukle aciklayamayacagim bir anlam. Ait oldugum kesimin normlarini ve kaliplarini bos buldugum icin artik ne kendimden ne de baskalarindan utaniyorum. Onur, suc, gunah gibi kavramlar bir anda soguk, metalsi bir tini kazandi, bunlari dehsete kapilmadan telaffuz edemiyorum artik.