Olmak ya da olmamak, iste butun mesele bu! Dusuncemizin katlanmasi mi guzel Zalim kaderin yumruklarina, oklarina Yoksa diretip bela denizlerine karsi Dur, yeter demesi mi? Olmek, uyumak sadece! Dusunun ki uyumakla yalniz Bitebilir butun acilari yuregin, Cektigi butun kahirlar insanoglunun. Uyumak, ama dus gorebilirsin uykuda, o kotu. Cunku, o olum uykularinda Siyrildigimiz zaman yasamak kaygisindan Ne dusler gorebilir insan, dusunmeli bunu. Bu dusuncedir felaketleri yasanir yapan. Yoksa kim dayanabilir zamanin kirbacina? Zorbanin kahrina, gururunun cignenmesine Sevgisinin kepaze edilmesine Kanunlarin bu kadar yavas Yuzsuzlugun bu kadar cabuk yurumesine Kotulere kul olmasina iyi insanin Bir bicak saplayip gogsune kurtulmak varken? Kim ister butun bunlara katlanmak Agir bir hayatin altinda inleyip terlemek Olumden sonraki bir seyden korkmasa O kimsenin gidip de donmedigi bilinmez dunya Urkutmese yuregini? Bilmedigimiz belalara atilmaktansa Cektiklerine razi etmese insanlari? Bilinc boyle korkak ediyor hepimizi: Dusuncenin soluk isigi bulandiriyor Yurekten gelenin dogal rengini. Ve nice buyuk, yigitce atilislar Yollarini degistirip bu yuzden Bir is, bir eylem olma gucunu yitiriyorlar. W. Shakespeare / Hamlet