Hepimiz bazen birbirleriyle o kadar yakinlasiriz ki dostlugumuzu ya da kardesligimizi hicbir sey engellemiyormus gibi gorunur, bizi ayiran kucucuk bir kopru vardir, hepsi o kadar. Ama tam sen bu kopruye adim atacakken sana su soruyu sorsam: Bu kopruyu gecip bana gelir misin? Iste o anda artik bunu istemeyiverirsin; sorumu tekrarlasam oylece suskun kalirsin. O andan itibaren aramiza daglar ve azgin nehirler girer; bizi ayiran ve birbirimize yabancilastiran duvarlar oruluverir onumuzde ve bir araya gelmek istesek de artik yapamayiz. Ama o kucucuk kopruyu dusundugunde, sozcuklere sigmayacak kadar buyuyuverir gozunde; yutkunur ve sasar kalirsin.