Mnogo po-k'sno toi se s'budi v pros'nitsa i reshi, che chuva moreto, koeto ot tazi staia ne beshe nev'zmozhno, no posle os'zna, che tia bezshumno khlipa. Protegna r'ka i tia nesr'chno pritisna litse v'v vrata mu - ne za utekha, a s niakak'v sliap natisk, za da zabravi. - Kakvo ima, mila? - Kak mozhem da go ponesem? - Koe? - Tova. Tova kratko prebroeno vreme. Kak mozhem da go prospim? - Mozhem da m'lchim zaedno i da se prestruvame - ponezhe sme oshche v nachaloto, - che razpolagame s tsialoto vreme na sveta. - Koeto shche namaliava vseki den. I nakraia shche sv'rshi. - Nima zaradi tova bi predpochela izobshcho da go niama? - Ne. Imenno k'm tozi moment v'rvia ot samoto nachalo. Ot miga, ot koito imam chuvstvo za vreme. Kogato si otida, tova shche e sredata, tochkata, k'm koiato vsichko e vodelo predi i ot koiato vsichko shche prod'lzhi. Ala sega, liubimi, sega sme tuk i tezi drugi vremena se sluchvat drugade. - Mnogo poetichen, no neuteshitelen v'zgled. - I dvamata znaem, che dobrata poeziia e neuteshitelna.