Eles crian imaxina-la felicidade; crian que a sua invencion era libre, magnifica, que, por ondas sucesivas, impregnaba o universo. Crian que abondaria con caminar para que o seu camino fose unha felicidade. Pero volvianse encontrar sos, inmobiles, un pouco baleiros. Unha gandara gris con xeada, unha estepa arida: non se erguia ningun palacio nas portas dos desertos, ningunha praza lles servia de horizonte.