Sjecas li se,Dijanece,kad smo se borili s Tebancima kod Eritreje?Kad su se slomili i pobjegli?Bio je to prvi bijeg kojem sam svjedocio.Zaprepastio me je.Postoji li primitivniji i vise ponizavajuci prizor pod suncem nego kad se falanga slama zbog straha?Zbog njega se covjek srami sto je smrtnik,kad ugleda tkavu neplemenitost cak i kod neprijatelja.To krsi sve bozje zakone.Samoubojicino lice koje se pretvorilo u grimasu prijezira sada se razvedrilo u nesto veselije.Ah,ali suprotno njemu:linija koja se drzi ! Moze li ista biti velicanstvenije,plemenitije?!