Kendi kendine: -- Onu seviyorum ama, diyordu. Ne olursa olsun mutlu degildi, hicbir zaman mutlu olmamisti. Hayatin bu yetersizligi, dayandigi seylerin hemen bozulup curumesi nereden geliyordu?.. Ama, bir yerlerde kuvvetli ve guzel bir insan, hem coskunluk, hem de incelikle dolu kiymetli bir varlik, bir melek kiligi altinda bir sair kalbi, gokyuzune sairane dugun destanlari soyleyen tunc telli bir rebap bulunsaydi, onunla tesadufen nicin karsilasmamaliydi? Ah, ne imkansizlik! Zaten hicbir sey boyle bir arastirmaya degmezdi; her sey yalan soyluyordu, her gulumsemenin altinda sikintidan bir esneme vardi. Her sevinc bir lanet, her zevk bir igrenme gizliyordu ve en iyi opucukler, dudaklarda gerceklesmesi imkansiz daha yuksek bir sehvet ozlemi birakiyordu.