yapacak hicbir sey yoktu,duyacak hicbir sey yoktu,gorecek hicbir sey yoktu,her yerde ve surekli olarak insanin cevresinde hiclik, zamandan ve mekandan mutlak anlamda yoksun bir bosluk vardi.insan bir asagi bir yukari gidip geliyordu ve onunla birlikte dusunceler de bir asagi bir yukari,bir asagi bir yukari gidip geliyordu,surekli gidip geliyordu.fakat sonucta dusuncelerin de,ne herhangi bir ozden yoksunmus gibi gorunurlerse gorunsunler, bir destek noktasina ihtiyaclari vardir,aksi takdirde donmeye ve anlamsiz bir bicimde kendi etrflarinda cember cizmeye baslarlar;onlar da hiclige dayanamazlar.insan bir sey bekliyordu,sabahtan aksama kadar bekliyordu ve hicbir sey olmuyordu. insan tekrar tekrar bekliyordu. hicbir sey olmuyordu. insan bekliyor, bekliyor, bekliyordu, dusunuyor, dusunuyordu, sakaklari agrimaya baslayana kadar dusunuyordu. hicbir sey olmuyordu. insan yalniz kaliyordu. yalniz. yalniz.