ADAZhIO ,,Svetlinata si sveti nav'n ot sutrin do vecher, bez da s'znava, che e svetlina. Visokite d'rveta vdishvat tishina, bez da e nuzhno da diriat d'lbokata s'shchnost na d'rvesinata. Pustite stepi se izliagat po gr'b i protiagat snaga do bezkrai, bez da se pitat za patosa na svoiata pustota. Podvizhni pias'tsi prosto se dvizhat, ne misliat za nishcho, dokoga, nak'de. Tsialoto tova udivitelno s'shchestvuvanie e udivitelno, bez to samoto da e udiveno. Chervenata luna prilicha na raztsepeno oko, progaria mraka na nebeto, bez da se chuvstva iznenadana ot svoita samota. I kotka dreme na ogradata. Spi, disha. Tolkoz. Viat'r't ne spira noshch sled noshch, dukha nad gori i planini. Vikhri se bezspir. I dukha. Ne se zamislia i ne se oplakva. Samo ti, o, tlenna pl't, pishesh tsiala noshch i triesh, t'rsish smis'l i prichina da popravish.