"Tseliiat um na sveta ne mozheshe da spre stomakha mi da se sviva okolo debneshchiia strakh. Kogato znaesh, che shche umresh, inteligentnostta ne nosi nikakva utekha. V kraia na kraishchata geniiat e sueta, a inteligentnostta e kukha. Uteshenieto, koeto naistina idva, ako izobshcho doide, e onazi stranna, p'stra smesitsa ot vreme, miasto i chuvstva, koiato obiknoveno narichame m'drost. Za men, v onazi posledna noshch predi bitkata, tova be glas't na maika mi i zhivot't i sm'rtta na priiatelia mi Prabaker... ,,Bog da ti dade pokoi, Prabaker, az oshche te obicham, i t'gata, kogato mislia za teb, e prikovana za s'rtseto i za ochite mi s iarki, goriashchi zvezdi..." Utekhata mi na onzi mrazovit khrebet beshe spomen't za usmikhnatoto litse na Prabaker i glas't na maika mi: ,,Kakvoto i da v'rshish v zhivota, v'rshi go khrabro i niama da sb'rkash mnogo..."