Derinlerdeki mahzenlerde, koklerin yayildigi magaralarda ve yuregin karanlik kuyularinda tutkunun hakiki ve tehlikeli canavarlari fosforlu piriltilarini sacarak dolasirken, gizlice ciftlesir ve en akil almaz bicimlerde birbirlerini parcalarken yazarlarin yasamin sadece isigin vurdugu ust kiyisini, duygularin acikca ve kurallara uygun olarak sergilendigi kesimlerini anlatmasi rahatliktan mi, korkakliktan mi yoksa bakis darligindan mi geliyor acaba. Seytansi durtulerin kizgin ve tuketici solugundan, tutusmus kanin buharindan mi korkuyorlar, cok nazik ellerini insanligin iltihapli cibaniyla kirletmekten mi urkuyorlar, yoksa yumusak aydinliklara aliskin gozlerini bu kaygan, tehlikeli, curumusluk sizan basamaklara ceviremiyorlar mi? Ne var ki bilen insan icin hicbir haz gizli olanin verdigi kadar guclu degildir ve aciklanamayacak kadar utanc verici bir aci kadar kutsal olani yoktur.