Bela - Ecclesiastes - 6

6:1  Ёсьць зло, якое я ўбачыў пад сонцам, і багата яго між людзьмі:

6:2  Бог дае чалавеку багацьце, і маёмасьць, і славу, і душы ягонай ніякай нястачы няма ані ў чым, чаго зажадае; ды ня даў яму Бог карыстацца з таго, а чужы чалавек спажывае: гэта — марнасьць і ліхая нядоля!

6:3  Калі б сотню людзей напладзіў чалавек і пражыў шмат гадоў і паможыліся дні яго веку, а душа яго ўцехі ня мела б з дабротаў і каб ня было яму і пахаваньня, я сказаў бы: неданосак шчасьлівейшы за яго,

6:4  бо дарма ён прыйшоў і ў цемру сышоў, і імя яго ўкрылася змрокам:

6:5  ані сонца ня бачыў і не спазнаў: яму спакайней, чым таму.

6:6  А той, хоць пражыў бы дзьве тысячы год і не насыціўся б дабром, ці ж не ў адно і тое месца ідзе?

6:7  Уся праца людская — для рота, а душа чалавека — не насычаецца.

6:8  Якая ж перавага ў мудрага над неразумным, якая — у гаротніка, што ўмее хадзіць, над тымі, што жывуць?

6:9  Лепей бачыць вачыма, чым душою блукаць. А гэта — таксама марнасьць і пагоня за ветрам!

6:10  Што існуе, таму дадзена ўжо найменьне, і вядома, што гэта — чалавек і што ня можа ён прававацца з тымі, якія мацнейшыя за яго.

6:11  Шмат ёсьць такога, што памнажае марнасьць: што ж чалавеку лепей?

6:12  Бо хто ведае, што чалавеку добра ў жыцьці, у безьлічы дзён марнага веку яго, якія праходзяць, бы цень? І хто чалавеку скажа, што будзе пад сонцам пасьля яго?