Bela - Ecclesiastes - 10

10:1  Мёртвыя мухі псуюць і смуродзяць пахучую масьць міраварніцы, тое самае робіць малая дурнота шаноўнага чалавека зь яго мудрасьцю й гонарам.

10:2  Сэрца мудрага — праваруч, а сэрца бязглуздага — леваруч.

10:3  І па дарозе, калі дурань ідзе, не стае яму глузду, і кожнаму пакажа, што ён дурны.

10:4  Калі ўспыхне начальніцкі гнеў на цябе, не пакідай свайго месца; бо рахманасьць даводзіць да дараваньня вялікіх правінаў.

10:5  Ёсьць зло, якое бачыў я пад сонцам, падобнае да памылкі, якая ад валадара паўстала:

10:6  на вялікіх вышынях, бывае, сядзіць дурнота, а багатыя нізка садзяцца;

10:7  бачыў я конных рабоў, а князёў, што пеша, нібы рабы, хадзілі.

10:8  Хто яму капае, той у яе і ўпадзе, і хто разбурае агароджу, таго ўкусіць зьмяя.

10:9  Хто зносіць каменьне, той можа сябе надсадзіць, і хто коле дровы, той мае пагрозу ад іх.

10:10  Калі прытупляецца сякера і хтось ляза не навострыць, шмат намогі дадаць давядзецца; перавага плённае дзеі — мудрасьць.

10:11  Калі гадзіна ўкусіць без заклінаньня, дык ня лепшы за яе і злоязыкі.

10:12  Слова з вуснаў мудрага — мілата, а вусны дурнога яго ж і нішчаць:

10:13  пачатак слоў зь яго вуснаў — глупства, а канец яго казані з вуснаў — шаленства.

10:14  Дурны шмат чаго нагаворыць, хоць ня ведае чалавек, што будзе, і хто скажа яму, што пасьля яго станецца?

10:15  Праца дурнога стамляе яго, бо ён і ня ведае нават дарогі ў горад.

10:16  Гора табе, зямля, калі цар твой — дзіця і калі ўладыкі твае ядуць рана!

10:17  Шчасьце табе, зямля, калі цар твой з высокага роду і ўладыкі твае ядуць у назначаны час, каб мацавацца, а не разьядацца!

10:18  Ад ляноты і столь прасядае; і як апусьцяцца рукі, дык дом пацячэ.

10:19  Гасьціны спраўляюць для асалоды, і віно зьвесяляе жыцьцё; а за ўсё адказвае срэбра.

10:20  Нават і ў думках тваіх не правуй на цара, і ў спальні тваёй не ліхаслові багатага; бо і птушка нябесная можа словы твае перанесьці, а крылаты — казань тваю пераказаць.