NorSMB - Ecclesiastes - 6

6:1  Det er ei ulukka som eg hev set under soli, og tung ligg ho på menneskja:

6:2  Når Gud gjev ein mann rikdom og skattar og æra, so han for sin part ikkje vantar noko av det han ynskjer, men Gud ikkje let honom vera kar til å njota godt av det, men ein framand mann fær njota det, so er det fåfengd og ei vond liding.

6:3  Um ein mann fær hundrad born og liver mange år, so talet vert stort på dagarne i hans liveår, men sjæli hans ikkje vert mett av det gode, og han so ikkje fær nokor jordferd, då segjer eg: Eit ufullbore foster er betre fare enn han.

6:4  For til fåfengs kom det, og i myrker gjeng det burt, og i myrker fær det namnet sitt løynt,

6:5  og soli hev det korkje set eller kjent - det hev meir ro enn han.

6:6  Og um han so livde tusund år tvo gonger, men ikkje fekk njota noko godt - fer ikkje alt til ein stad?

6:7  All mannsens møda er for munnen hans, og like vel vert hugen aldri nøgd.

6:8  For kva fyremun hev vismannen framfor dåren? Kva fyremun hev fatigmannen som veit å vandra for augo på dei livande?

6:9  Betre augnesyn enn ein urolig hugen. Det er fåfengd og jag etter vind.

6:10  Det som hender, er alt fyrr nemnt med namn, og det er kjent kva ein mann skal verta, og ikkje kann han saksøkja den som er sterkare enn han.

6:11  For det finst ein ordrikdom som berre aukar fåfengdi, kva gagn hev mannen av det?

6:12  For kven veit kva som er godt for mannen i livet, i alle hans fåfengde livedagar som han fer igjenom som ein skugge? Og kven segjer med mannen kva som skal henda under soli etter hans tid?