Dari - Zephaniah - 1

1:1  کلام خداوند در دوران سلطنت یوشیا (پسر آمون)، پادشاه یهودا، به سِفَنیا نازل شد. (سِفَنیا پسر کوشی، نواسۀ جَدَلیا، کواسۀ اَمَریا و اَمَریا پسر حزقیا پادشاه بود.)

1:2  خداوند می فرماید: «من همه چیز را از روی زمین بکلی نابود خواهم ساخت.

1:3  تمام انسانها، حیوانات، پرندگان و ماهیان را از بین خواهم برد. به حیات مردم شریر خاتمه می دهم، همۀ بشر را محو می کنم و حتی یک نفر را هم زنده نمی گذارم.» این کلام خداوند است.

1:4  «مردم یهودا و اورشلیم را به سزای اعمال شان می رسانم و آثار بت بعل و نام کاهنانِ بت پرست را محو می سازم.

1:5  آنهائی را که بر بامها آفتاب و مهتاب و ستارگان را می پرستند و هم کسانی را که در ظاهر مرا سجده می کنند و به من سوگند وفاداری یاد می کنند، اما در باطن بنام بت مولک قسم می خورند، هلاک می کنم.

1:6  آنهائی را که از پیروی من دست کشیده اند و آن اشخاصی را که در طلب من نیستند و از من راهنمائی نمی خواهند، نابود می سازم.»

1:7  در حضور خداوند متعال خاموش باش، زیرا روز خداوند نزدیک است. او قربانی ای را مهیا کرده است و دعوت شدگان خود را تقدیس نموده است.

1:8  خداوند می فرماید: «در آن روزِ جزا، رهبران، شهزادگان و همچنین کسانی را که از رسم و رواج بیگانگان پیروی می کنند، به سزای اعمال شان می رسانم.

1:9  آن عده اشخاصی را که مانند بت پرستان عبادت می کنند (یعنی بخاطر ترس از گذاشتن پای بر آستانه از روی آن خیز می زنند) و همچنین کسانی را که دست به دزدی و آدمکشی می زنند تا معابد خدایان خود را از مال دزدی پُر سازند، مجازات می کنم.»

1:10  خداوند می فرماید: «در آن روز صدای فریاد و ناله از دروازۀ ماهی در اورشلیم شنیده می شود، آواز فغان و ولولۀ مردمِ قسمتِ دومِ شهر و صدای مَهِیب و هولناک از تپه ها بگوش می رسد.

1:11  ای مردم بازار، فریاد و شیون کنید، زیرا همۀ تاجران تلف می شوند.

1:12  در آن روز چراغی را گرفته اورشلیم را تفتیش می کنم و اشخاص خودپرست را که می گویند: «خداوند با ما کاری ندارد، نه نیکویی می کند و نه بدی» مجازات می کنم.

1:13  مال و دارائی شان تاراج و خانه های شان ویران می شوند. خانه ها می سازند، اما در آن ها سکونت نمی کنند. تاکستانها غرس می کنند، ولی از شراب آن ها هرگز نمی نوشند.»

1:14  روز بزرگ خداوند نزدیک است و بزودی فرامی رسد. در آن روزِ جانگداز حتی شجاعترین و قویترین مردان به تلخی گریه می کنند.

1:15  آن روز، روزِ غضب است. روز سختی و اضطراب، روز تاریکی و ظلمت و روز ابر های غلیظ و سیاهی مطلق است.

1:16  در آن روز شیپور نواخته می شود و علیه شهرهای مستحکم و برجهای بلند جنگ آغاز می گردد.

1:17  خداوند می فرماید: «مردم را چنان پریشان و درمانده می سازم که مثل شخص کور نتوانند راه خود را پیدا کنند، زیرا آن ها در برابر من گناه کرده اند. خون شان بر خاک می ریزد و اجساد شان به روی زمین گنده می شوند.»

1:18  در آن روزِ غضبِ خداوند، طلا و نقرۀ شان نمی تواند آن ها را نجات بدهد. تمام زمین در آتش غضب او می سوزد و همه ساکنین روی زمین با مرگ ناگهانی از بین می روند.