FarHezareNoh - Galatians - 2

2:1  پس از چهارده سال، دیگر بار همراه برنابا به اورشلیم رفتم و تیتوس را نیز با خود بردم.

2:2  امّا این بار، رفتنم در پی دریافت مکاشفه‌ای بود. در آنجا انجیلی را که در میان غیریهودیان موعظه می‌کنم بدیشان عرضه داشتم؛ البته در خلوت، و نیز تنها به رهبران سرشناس، مبادا بیهوده بدوم یا دویده باشم.

2:3  امّا حتی همسفرم تیتوس، با اینکه یونانی بود، مجبور نشد ختنه شود.

2:4  این بدان سبب پیش آمد که بعضی از برادرانِ دروغین، مخفیانه در جمع ما رخنه کرده بودند تا آن آزادی را که در مسیحْ عیسی داریم جاسوسی کنند و ما را به بندگی بکشانند.

2:5  ولی ما دمی هم تسلیم آنها نشدیم تا حقیقت انجیل نزد شما ثابت بماند.

2:6  امّا آن رهبران سرشناس چیزی بر پیام من نیفزودند – آنان هر که بودند مرا تفاوتی نمی‌کند، زیرا خدا بر صورت ظاهر قضاوت نمی‌کند –

2:7  بلکه بِعَکس، ایشان دریافتند که وظیفة رسانیدن انجیل به غیریهودیان به من سپرده شده است، همان‌‌گونه که وظیفة رسانیدن انجیل به یهودیان به پِطرُس سپرده شده بود.

2:8  زیرا همان خدایی که از طریق پِطرُس چونان رسولِ یهودیان عمل کرد، از طریق من نیز چون رسولِ غیریهودیان عمل نمود.

2:9  پس چون یعقوب و پِطرُس و یوحنا که مشهور به ارکان بودند فیضی را که نصیب من شده بود مشاهده کردند، به من و برنابا دست رفاقت دادند و توافق شد که ما نزد غیریهودیان برویم و آنان نزد یهودیان.

2:10  فقط خواستند که فقرا را به یاد داشته باشیم، که البته این بواقع کاری بود که من خود نیز مشتاق انجامش بودم.

2:11  امّا چون پِطرُس به اَنطاکیه آمد، با او رویاروی مخالفت کردم، چه آشکارا تقصیرکار بود.

2:12  زیرا پیش از آنکه کسانی از جانب یعقوب درآیند، با غیریهودیان همسفره می‌شد، امّا همین که آنها آمدند، پا پس کشید و خود را جدا کرد، چرا که از اهل ختنه بیم داشت.

2:13  سایر یهودیان نیز در این ریاکاری به او پیوستند، به‌‌گونه‌ای که حتی برنابا نیز در ریاکاری آنان گرفتار آمد.

2:14  امّا چون دیدم در راستای حقیقتِ انجیل استوار گام نمی‌زنند، در حضور همه پِطرُس را گفتم: «اگر تو، با اینکه یهودی هستی، همچون غیریهودیان زندگی می‌کنی، نه چون یهودیان، چگونه است که غیریهودیان را وامی‌داری که از رسوم یهودیان پیروی کنند؟»

2:15  ما که یهودی‌زاده‌ایم و نه به‌اصطلاح «غیریهودی گناهکار»،

2:16  می‌دانیم که انسان نه با اعمال شریعت، بلکه با ایمان به عیسی مسیح پارسا شمرده می‌شود. پس ما خود نیز به مسیحْ عیسی ایمان آوردیم تا با ایمان به مسیح پارسا شمرده شویم و نه با اعمال شریعت، زیرا هیچ بشری از راه انجام اعمال شریعت پارسا شمرده نمی‌شود.

2:17  امّا اگر در حالی که در پی پارسا شمرده شدن به‌‌واسطة مسیح هستیم، معلوم شود که گناهکاریم، آیا این بدان معنی است که مسیح مشوّق گناه است؟ به هیچ روی!

2:18  زیرا اگر آنچه را که خود ویران کردم از نو بنا کنم، در آن صورت نشان می‌دهم که به شریعت نافرمانم.

2:19  زیرا من به‌‌واسطة خودِ شریعت، نسبت به شریعت مُردم تا برای خدا زیست کنم.

2:20  با مسیح بر صلیب شده‌ام، و دیگر من نیستم که زندگی می‌کنم، بلکه مسیح است که در من زندگی می‌کند؛ و این زندگی که اکنون در جسم می‌کنم، با ایمان به پسر خداست که مرا محبت کرد و جان خود را به‌‌خاطر من داد.

2:21  فیض خدا را باطل نمی‌شمارم، زیرا اگر پارسایی از راه شریعت به‌‌دست می‌آمد، پس مسیح بیهوده مرد.