Bela - Habakkuk - 2

2:1  На варту маю стаў я і, стоячы на вежы, назіраў, каб даведацца, што скажа Ён ува мне, і што мне адказаць па скарзе маёй?

2:2  І адказваў мне Гасподзь і сказаў: запішы ўяву і накрэсьлі ясна на скрыжалях, каб чытач лёгка мог прачытаць,

2:3  бо ўява стасуецца яшчэ з пэўным часам і гаворыць пра канец і не ашукае; і хоць бы і замарудзіла, чакай яе, бо мусова збудзецца, не адменіцца.

2:4  Вось, душа пагардлівая не супакоіцца, а праведны сваёю вераю жывы будзе.

2:5  Пагардлівы чалавек, як віно, якое бродзіць, не супакойваецца, так што пашырае душу сваю як пекла, і як сьмерць ён ненасытны, і зьбірае да сябе ўсе народы і захопвае сабе ўсе плямёны.

2:6  Але ці ня ўсе яны будуць вымаўляць пра яго прыпавесьць і пакеплівую песьню: "гора таму, хто бязь меры ўзбагачае сябе не сваім, — ці надоўга? — абцяжвае сябе закалотамі!"

2:7  Ці не паўстануць раптоўна тыя, якія будуць турзаць цябе, і ці не падымуцца супроць цябе рабаўнікі, — і ты дастанешся ім на рабаваньне?

2:8  Як што ты абабраў многія народы, дык і цябе абяруць усе астатнія народы за праліваньне крыві чалавечай, за спусташэньне краіны, горада і ўсіх жыхароў яго.

2:9  Гора таму, хто прагне няправедных набыткаў дому свайму, каб зладзіць гняздо сваё на вышыні і тым убясьпечыць сябе ад рукі няшчасьця!

2:10  Няславу прыдумаў ты твайму дому, вынішчаючы многія народы, і зграшыў супроць душы тваёй.

2:11  Камяні з муроў залямантуюць і драўляныя кроквы будуць адказваць ім:

2:12  "гора будаўніку горада на крыві і дойліду крэпасьці на няпраўдзе!"

2:13  Вось, ці не ад Госпада Саваофа тое, што народы працуюць дзеля агню і плямёны мучаць сябе дарэмна?

2:14  Бо зямля напоўніцца спазнаньнем славы Госпада, як воды напаўняюць мора.

2:15  Гора табе, хто падае блізкаму твайму пітво з дамешкам злосьці тваёй і робіш яго п’яным, каб бачыць сарамату ягоную!

2:16  Ты насыціўся сорамам замест славы; пі ж і ты і паказвай сарамату, — павернецца і да цябе чара правіцы Гасподняй і пасарамленьне на славу тваю.

2:17  Бо зладзейства тваё на Ліване абрушыцца на цябе за вынішчэньне запалоханых жывёл, за праліцьцё крыві чалавечай, за спусташэньне краіны, горада і ўсіх жыхароў яго.

2:18  Якая карысьць ад балвана, зробленага мастаком, гэтага літага ілжэнастаўніка, хоць дойлід, робячы нямых куміраў, пакладаецца на свой твор?

2:19  Гора таму, хто кажа дрэву: устань! і нямому каменю: прачніся! Ці навучыць ён чаму-небудзь? Вось, ён абкладзены золатам і срэбрам; але дыханьня ў ім няма.

2:20  А Гасподзь — у сьвятым храме сваім: хай маўчыць уся зямля перад абліччам Яго!