VulgConte - Ecclesiastes - 1

1:1  Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Ierusalem.

1:2  Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes: vanitas vanitatum, et omnia vanitas.

1:3  Quid habet amplius homo de universo labore suo, quo laborat sub sole?

1:4  Generatio præterit, et generatio advenit: terra autem in æternum stat.

1:5  Oritur sol, et occidit, et ad locum suum revertitur: ibique renascens,

1:6  gyrat per Meridiem, et flectitur ad Aquilonem: lustrans universa in circuitu pergit spiritus, et in circulos suos revertitur.

1:7  Omnia flumina intrant in mare, et mare non redundat: ad locum, unde exeunt flumina, revertuntur ut iterum fluant.

1:8  Cunctæ res difficiles: non potest eas homo explicare sermone. Non saturatur oculus visu, nec auris auditu impletur.

1:9  Quid est quod fuit? Ipsum quod futurum est. Quid est quod factum est? Ipsum quod faciendum est.

1:10  Nihil sub sole novum, nec valet quisquam dicere: Ecce hoc recens est: iam enim præcessit in sæculis, quæ fuerunt ante nos.

1:11  Non est priorum memoria: sed nec eorum quidem, quæ postea futura sunt, erit recordatio apud eos, qui futuri sunt in novissimo.

1:12  Ego Ecclesiastes fui rex Israel in Ierusalem,

1:13  et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter de omnibus, quæ fiunt sub sole. Hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea.

1:14  Vidi cuncta, quæ fiunt sub sole, et ecce universa vanitas, et afflictio spiritus.

1:15  Perversi difficile corriguntur, et stultorum infinitus est numerus.

1:16  Locutus sum in corde meo, dicens: Ecce magnus effectus sum, et præcessi omnes sapientia, qui fuerunt ante me in Ierusalem: et mens mea contemplata est multa sapienter, et didici.

1:17  Dedique cor meum ut scirem prudentiam, atque doctrinam, erroresque et stultitiam: et agnovi quod in his quoque esset labor, et afflictio spiritus,

1:18  eo quod in multa sapientia multa sit indignatio: et qui addit scientiam, addit et laborem.