FarTPV - Psalms - 137

137:1  در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

137:2  آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

137:3  زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

137:4  امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

137:5  ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

137:6  اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

137:7  خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

137:8  ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

137:9  خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.