FarTPV - Psalms - 109

109:1  خدایا، نام تو را ستایش می‌کنم، خاموش مباش.

109:2  زیرا مردم شریر و دروغگو زبان به بدگویی من گشوده‌اند و دربارهٔ من دروغ می‌گویند.

109:3  سخنان نفرت‌انگیز می‌گویند و بدون سبب با من می‌جنگند.

109:4  من آنها را دوست دارم و برایشان دعا می‌کنم امّا آنها با من مخالفت می‌کنند.

109:5  جواب خوبی‌های مرا با بدی می‌دهند و در عوض محبّت، دشمنی می‌کنند.

109:6  حاکم ظالمی را بر او بگمار و یکی از دشمنانش را تا علیه او شهادت بدهد.

109:7  در دادگاه محکوم شود و دعایش هم گناه محسوب گردد!

109:8  عمرش کوتاه شود و دیگری جا و مقامش را بگیرد!

109:9  فرزندانش یتیم شوند و زنش بیوه گردد!

109:10  اطفالش آواره شوند و به گدایی بیفتند، از ویرانه‌ای که زندگی می‌کنند رانده گردند!

109:11  طلبکارانش مال و دارایی‌اش را غصب کنند و بیگانگان حاصل زحمتش را به تاراج ببرند.

109:12  کسی بر او رحم نکند و هیچ‌کس یتیمانی را که او از خود به جا می‌گذارد، مورد لطف و توجّه قرار ندهد.

109:13  نسل او قطع، و نامش از صفحهٔ روزگار محو گردد!

109:14  خداوند شرارت ‌نیاکانش را فراموش نکند و گناهان مادرش را نیامرزد!

109:15  کارهای بد او همیشه مدّ نظر خداوند باشد، امّا خاطرهٔ او از روی زمین محو شود!

109:16  زیرا او هرگز به کسی رحم نکرد، بلکه به فقیران و محتاجان و بی‌کسان، آزار رسانید و آنان را کشت.

109:17  او دوست داشت که دیگران را لعنت کند، اکنون خودش را لعنت کن. نمی‌خواست به کسی برکت برساند، پس هیچ‌کس او را برکت نرساند.

109:18  لعنت را مثل لباس به تن می‌کرد، پس اکنون لعنت مانند آب در بدنش و مثل روغن در استخوانهایش نفوذ کند.

109:19  اینک لعنت مانند لباسی که می‌پوشید و مانند کمربندی که به کمر می‌بست، او را بپوشاند.

109:20  خداوند دشمنانم و کسانی را که از من بدگویی می‌کنند، چنین جزا بدهد.

109:21  امّا ای خدا و ای خداوند من، به‌خاطر نام خود به من کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت مرا نجات بده.

109:22  من مسکین و نیازمندم، درد و غم تا اعماق قلبم رخنه کرده است.

109:23  مانند سایهٔ غروب در حال فنا هستم و مانند ملخی رانده شده‌ام.

109:24  از بس روزه گرفته‌ام، قوّتی در زانوهایم نمانده و فقط پوست و استخوان شده‌ام.

109:25  پیش دشمنانم رسوا و مسخره شده‌ام و وقتی مرا می‌بینند، سر خود را می‌جنبانند.

109:26  ای خداوند و خدای من، مرا کمک کن و به‌خاطر محبّت پایدارت، مرا نجات بده

109:27  تا دشمنانم بدانند که تو ای خداوند، نجات‌دهندهٔ من هستی.

109:28  آنها مرا لعنت می‌کنند، امّا تو مرا برکت بده، تا بدخواهانم شرمنده شوند و این بنده‌ات شادمان گردد.

109:29  دشمنانم را رسوا گردان و آنها را با شرم و خجالت بپوشان!

109:30  با زبان خود از خداوند بسیار تشکّر خواهم نمود و در حضور همهٔ مردم، او را ستایش خواهم كرد.

109:31  زیرا از مردم مسکین و فقیر حمایت می‌نماید و از دست کسانی‌که آنان را محکوم به مرگ می‌کنند، رهایی می‌بخشد.