ABPGRK - I Kings - 17

17:1  και είπεν Ηλίας ο Θεσβίτης ο εκ Θεσεβών της Γαλαάδ προς Αχαάβ ζη κύριος ο θεός Ισραήλ ω παρέστην ενώπιον αυτού ει έσται τα έτη ταύτα δρόσος και υετός ότι ει μη διά λόγου στόματός μου

17:2  και εγένετο ρήμα κυρίου προς Ηλίαν

17:3  πορεύου εντεύθεν κατά ανατολάς και κρύβηθι εν τω χειμάρρω Χέριθ τω επί πρόσωπον του Ιορδάνου

17:4  και έσται εκ του χειμάρρου πιέσαι ύδωρ και τοις κόραξιν εντελούμαι του διατρέφειν σε εκεί

17:5  και επορεύθη και εποίησεν Ηλίας κατά το ρήμα κυρίου και εκάθισεν εν τω χειμάρρω Χερίθ επί προσώπου του Ιορδάνου

17:6  και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους και κρέας τοπρωϊ και άρτους και κρέας το δείλης και εκ του χειμάρρου έπινεν ύδωρ

17:7  και εγένετο μεθ΄ ημέρας και εξηράνθη ο χειμάρρους ότι ουκ εγένετο υετός επί την γην

17:8  και εγένετο ρήμα κυρίου προς Ηλίαν λέγον

17:9  ανάστηθι και πορεύου εις Σαρέπτα της Σιδώνος και κατοικήσεις εκεί ιδού εντέταλμαι εκεί γυναικί χήρα του διατρέφειν σε

17:10  και ανέστη και επορεύθη εις Σαρέπτα και ήλθεν εις τον πυλώνα της πόλεως και ιδού εκεί γυνή χήρα συνέλεγε ξύλα και εβόησεν οπίσω αυτής Ηλίας και είπεν αυτή λάβε δη μοι ολίγον ύδωρ εις άγγος και πίομαι

17:11  και επορεύθη λαβείν και εβόησεν οπίσω αυτής Ηλίας και είπεν αυτή λήψη δη μοι ψωμόν άρτου εν τη χειρί σου και φάγομαι

17:12  και είπεν η γυνή ζη κύριος ο θεός σου ει έστι μοι εγκρυφίας αλλ΄ η όσον δράξ αλεύρου εν τη υδρία και ολίγον έλαιον εν τω καψάκη και ιδού εγώ συλλέξω δύο ξυλάρια και εισελεύσομαι και ποιήσω αυτό εμαυτή και τοις τέκνοις μου και φαγόμεθα και αποθανούμεθα

17:13  και είπε προς αυτή Ηλίας θάρσει είσελθε και ποίησον κατά το ρήμα σου αλλά ποίησόν μοι εκείθεν εγκρυφίαν μικρόν εν πρώτοις και εξοίσεις μοι εαυτή δε ποιήσεις και τοις τέκνοις σου επ΄ εσχάτω

17:14  ότι τάδε λέγει κύριος ο θεός Ισραήλ η υδρία του αλεύρου ουκ εκλείψει και ο καψάκης του ελαίου ουκ ελαττονήσει έως ημέρας του δούναι τον κύριον τον υετόν επί την γην

17:15  και επορεύθη η γυνή και εποίησε κατά το ρήμα Ηλίου και έδωκεν αυτώ και ήσθιεν αυτός και αυτή και τα τέκνα αυτής

17:16  και η υδρία του αλεύρου ουκ εξέλιπε και ο καψάκης του ελαίου ουκ ηλαττονήθη κατά το ρήμα κυρίου ο ελάλησεν εν χειρί Ηλίου

17:17  και εγένετο μετά ταύτα και ηρρώστησεν ο υιός της γυναικός της κυρίας του οίκου και ην η αρρωστία αυτού κραταιά σφόδρα έως ου ουχ υπελείφθη εν αυτώ πνεύμα

17:18  και είπε προς Ηλίαν τι εμοί και σοι άνθρωπε του θεού εισήλθες προς με του αναμνήσαι τας αδικίας μου και θανατώσαι τον υιόν μου

17:19  και είπεν Ηλίας προς την γυναίκα δος μοι τον υιόν σου και έλαβεν αυτόν εκ του κόλπου αυτής και ανήνεγκεν αυτόν εις το υπερώον εν ω αυτός εκάθητο εκεί και εκοίμισεν αυτόν επί την κλίνην αυτού

17:20  και ανεβόησεν Ηλίας προς κύριον και είπεν κύριε ο θεός μου και γε την χήραν μεθ΄ ης εγώ κατοικώ μετ΄ αυτής συ κεκάκωκας του θανατώσαι τον υιόν αυτής

17:21  και ενεφύσησε τω παιδαρίω τρις και επεκαλέσατο τον κύριον και είπε κύριε ο θεός μου επιστραφήτω δη η ψυχή του παιδαρίου τούτου εις αυτό

17:22  και εγένετο ούτως και επεστράφη η ψυχή του παιδαρίου εις αυτό και ανεβόησε το παιδάριον

17:23  και κατήγαγεν αυτό από του υπερώου εις τον οίκον και έδωκεν αυτό τη μητρί αυτού και είπεν Ηλίας βλέπε ζη ο υιός σου

17:24  και είπεν η γυνή προς Ηλίαν ιδού έγνωκα ότι άνθρωπος του θεού ει συ και ρήμα κυρίου εν τω στόματί σου αληθινόν