FarHezareNoh - II Corinthians - 12

12:1  می‌باید که فخر کنم؛ هر‌‌چند سودی از آن حاصل نمی‌شود، ادامه می‌دهم و به رؤیاها و مکاشفات خداوند می‌پردازم.

12:2  شخصی را که در مسیح است، می‌شناسم که چهارده سال پیش به آسمان سوّم ربوده شد. نمی‌دانم با بدن به آسمان رفت یا بیرون از بدن، خدا می‌داند.

12:3  و می‌دانم که به فردوسْ بالا برده شد – با بدن یا بیرون از بدن، خدا می‌داند –

12:4  و چیزهای وصف‌ناشدنی شنید، که سخن گفتن از آنها بر انسان جایز نیست.

12:5  من به چنین شخصی فخر می‌کنم. امّا دربارة خود، جز به ضعفهایم فخر نخواهم کرد.

12:6  حتی اگر بخواهم فخر کنم، بی‌فهم نخواهم بود، زیرا حقیقت را بیان می‌کنم. امّا از این کار می‌پرهیزم تا کسی مرا چیزی بیش از آنچه در من می‌بیند و از من می‌شنود، نپندارد.

12:7  امّا برای اینکه عظمت بی‌اندازة این مکاشفات مغرورم نسازد، خاری در جسمم به من داده شد، یعنی عامل شیطان، تا آزارم دهد و مرا از غرور بازدارد.

12:8  سه بار از خداوند تمنا کردم آن را از من بر‌‌گیرد،

12:9  امّا مرا گفت: «فیض من تو را کافی است، زیرا قدرت من در ضعف به‌‌کمال می‌رسد.» پس با شادی هر‌‌چه بیشتر به ضعفهایم فخر خواهم کرد تا قدرت مسیح بر من قرار گیرد.

12:10  از همین‌‌رو، در ضعفها، دشنامها، سختیها، آزارها و مشکلات، به‌‌خاطر مسیح شادمانم، زیرا وقتی ناتوانم، آنگاه توانایم.

12:11  همچون بی‌فهمان رفتار کرده‌ام! شما ناگزیرم کردید. می‌بایست مورد ستایشتان باشم، چرا که هر‌‌چند هیچم، امّا از آن «بزرگ‌رسولان» چیزی کم ندارم.

12:12  نشانه‌های رسالت، در نهایت بردباری در میان شما به ظهور رسید، با آیات و عجایب و معجزات.

12:13  در قیاس با سایر کلیساها، چه اجحافی در حق شما شد، جز اینکه هرگز باری بر دوشتان نبوده‌ام؟ برای این بدی که در حق شما کردم، مرا ببخشید!

12:14  اکنون آماده‌ام برای بار سوّم به دیدارتان بیایم، و باری بر دوشتان نخواهم بود. زیرا نه اموال شما، بلکه خودتان را می‌خواهم. چرا که فرزندان نیستند که باید برای والدین خود بیندوزند، بلکه والدین برای فرزندان خود می‌اندوزند.

12:15  پس من با شادی بسیار هر‌‌چه دارم در راه جانهای شما خرج خواهم کرد و حتی جان خود را نیز دریغ نخواهم داشت. اگر من شما را بیشتر دوست می‌دارم، آیا شما باید مرا کمتر دوست بدارید؟

12:16  امّا حتی اگر بپذیرید که خود بر دوش شما باری نبوده‌ام، لابد می‌گویید چون شخصی مکارم، باید به‌‌نحوی از شما بهره‌برداری کرده باشم.

12:17  آیا به‌‌واسطة آنان که نزدتان فرستادم از شما سوءاستفاده کردم؟

12:18  من تیتوس را بر آن داشتم که نزد شما بیاید و برادرمان را نیز همراهش فرستادم. آیا تیتوس از شما سوءاستفاده کرد؟ آیا ما نیز به همین شیوه رفتار نکردیم و همین رَویّه را در پیش نگرفتیم؟

12:19  آیا تا اینجا بر این تصور بوده‌اید که می‌کوشیم در برابر شما از خود دفاع کنیم؟ ما در حضور خدا و همچون کسانی سخن می‌گوییم که در مسیح‌اند، و هر‌‌آنچه می‌کنیم، ای عزیزان، برای بنای شماست.

12:20  زیرا بیم آن دارم که نزدتان بیایم و شما را آن‌‌گونه که انتظار دارم، نبینم، و شما نیز مرا چنان‌که انتظار دارید، نبینید. بیم آن دارم که در میان شما جدال، حسد، خشم، خودخواهی، افترا، غیبت، غرور و بی‌نظمی ببینم.

12:21  و نیز بیم آن دارم که چون نزد شما آیم، خدا بار دیگر مرا در حضور شما فروتن سازد و من به‌‌خاطر برخی که در گذشته گناه کرده و از ناپاکی، بی‌عفتی و عیاشی خود توبه نکرده‌اند، اندوهگین شوم.