FarHezareNoh - II Corinthians - 10

10:1  من، پولُس، که در حضور شما «زبونم» امّا به‌‌دور از شما «جسورم»، با حلم و نرمش مسیح از شما استدعا دارم

10:2  که به هنگام آمدنم نزد شما ناگزیر نباشم با کسانی که می‌پندارند ما با میزانهای این دنیا زندگی می‌کنیم، با جسارت بسیار عمل کنم.

10:3  زیرا هر‌‌چند در این دنیا به‌‌سر می‌بریم، امّا به روش دنیایی نمی‌جنگیم.

10:4  چرا که اسلحة جنگ ما دنیایی نیست، بلکه به نیروی الهی قادر به انهدام دژهاست.

10:5  ما استدلالها و هر ادعای تکبّرآمیز را که در برابر شناخت خدا قد علم کند ویران می‌کنیم و هر اندیشه‌ای را به اطاعت از مسیح اسیر می‌سازیم.

10:6  و در حال آماده‌باش هستیم، تا آنگاه که اطاعت خودِ شما کامل شود، هر نااطاعتی را به مجازات رسانیم.

10:7  شما تنها به ظواهر می‌نگرید. اگر کسی اطمینان دارد که از آنِ مسیح است، باید در نظر داشته باشد که ما نیز به همان اندازه از آنِ مسیحیم.

10:8  زیرا سرافکنده نخواهم شد حتی اگر اندکی بیش از اندازه به اقتداری که خداوند نه برای ویرانی بلکه برای بنای شما به من داده است، فخر کنم.

10:9  نمی‌خواهم چنین به نظر آید که می‌کوشم با نامه‌های خود شما را بترسانم،

10:10  زیرا بعضی می‌گویند: «نامه‌های او وزین و قوی است، امّا حضورش ضعیف و بیانش رقّت‌انگیز.»

10:11  آنان که چنین می‌گویند باید بدانند که هر‌‌آنچه در غیاب خود در نامه‌هامان می‌گوییم، همان را به هنگام حضور، به عمل خواهیم آورد.

10:12  ما جرأت نمی‌کنیم خود را از زمرة کسانی بشماریم یا با کسانی قیاس کنیم که خودستایند. چه نابخردانه است که آنان دربارة خویشتن با میزانهای خودشان قضاوت می‌کنند و خود را با خود می‌سنجند.

10:13  ولی ما نه بیش از حدِ مجاز، بلکه در حدودی فخر می‌کنیم که خدا برایمان معین کرده است، حدودی که شما را نیز در بر می‌گیرد.

10:14  ما از حدود خود پا فراتر نگذاشته‌ایم، چنانکه گویی هرگز نزد شما نیامده باشیم. زیرا نخستین کسانی بودیم که انجیل مسیح را به شما رساندیم.

10:15  ما با فخر کردن به آنچه دیگران کرده‌اند، از حدود خود تجاوز نمی‌کنیم. امید ما این است که هر‌‌چه ایمان شما بیشتر رشد می‌کند، دامنة فعالیت ما در میان شما نیز گسترده‌تر شود،

10:16  تا بتوانیم انجیل را در سرزمینهایی فراسوی شما بشارت دهیم. زیرا نمی‌خواهیم به کاری فخر کنیم که پیشتر، و آن هم در قلمرو شخصی دیگر انجام شده است.

10:17  پس «هر که فخر می‌کند، به خداوند فخر کند.»

10:18  زیرا نه آن که خودستایی کند، بلکه آن که خدا او را بستاید، پذیرفته می‌شود.