FarHezareNoh - II Corinthians - 2

2:1  پس، عزم جزم کردم که دیگربار، دیداری اندوهبار با شما نداشته باشم.

2:2  زیرا اگر شما را اندوهگین سازم، دیگر چه کسی می‌تواند موجب شادی من شود، جز شما که اندوهگینتان ساخته‌ام؟

2:3  من بدان‌‌گونه به شما نوشتم تا به هنگام آمدنم نزد شما، آنان که می‌باید مرا شادمان سازند، مایة اندوهم نشوند. چرا که به همة شما اطمینان داشتم که شادی من مایة شادی همة شماست.

2:4  زیرا با غم بسیار و دلی دردمند و چشمانی اشکبار به شما نوشتم، نه تا اندوهگینتان سازم، بلکه تا از عمق محبتم به خود آگاه شوید.

2:5  امّا اگر کسی باعث اندوه شده، نه‌‌تنها مرا، بلکه تا حدی همة شما را اندوهگین ساخته است – نمی‌خواهم در این‌باره سخن به‌‌گزاف گفته باشم.

2:6  تنبیهی که از سوی بیشتر شما بر او اِعمال شده، کافی است.

2:7  اکنون دیگر باید او را ببخشید و دلداری دهید، مبادا اندوه بیش از حد، وی را از پا درآورد.

2:8  بنابراین، از شما استدعا دارم او را از محبت خود مطمئن سازید.

2:9  سببِ نوشتنم به شما نیز این بود که شما را بیازمایم و ببینم آیا در هر امری فرمانبردارید یا نه؟

2:10  اگر شما کسی را ببخشید، من نیز او را می‌بخشم. و اگر کسی را بخشیده‌ام – البته اگر موردی برای بخشیدن وجود داشته است – در حضور مسیح و به‌‌خاطر شما چنین کرده‌ام،

2:11  تا شیطان بر ما برتری نیابد، زیرا از ترفندهای او بی‌خبر نیستیم.

2:12  پس چون برای بشارت انجیل مسیح به تْروآس رفتم، دریافتم که خداوند در آنجا دری بزرگ به روی من گشوده است.

2:13  امّا باز آرام نداشتم زیرا برادر خود تیتوس را نیافتم. پس با اهالی آنجا وداع کرده، به مقدونیه رفتم.

2:14  امّا خدا را سپاس که همواره ما را در مسیح، در موکب ظفر خود می‌بَرَد و رایحة خوش شناخت او را به‌‌وسیلة ما در همه جا می‌پراکند.

2:15  زیرا برای خدا رایحة خوش مسیح هستیم، چه در میان نجات‌یافتگان و چه در میان هلاک‌شوندگان.

2:16  امّا برای یکی بوی مرگ می‌دهیم که به مرگ رهنمون می‌شود؛ برای دیگری عطر حیاتیم که حیات به‌‌بار می‌آورد. و کیست که برای چنین کاری کفایت داشته باشد؟

2:17  بر‌‌خلاف بسیاری که برای سودجویی به ارزانفروشی کلام خدا مشغولند، ما در مسیح با خلوص نیّت سخن می‌گوییم، همچون کسانی که سخنگوی خدایند و در حضور او می‌ایستند.