FarHezareNoh - II Corinthians - 6

6:1  در مقام همکاران خدا، از شما استدعا داریم که دریافت فیض خدا از سوی شما بیهوده نباشد.

6:2  زیرا خدا می‌گوید: «در زمان لطف خود، تو را اجابت کردم و در روز نجات، تو را مدد نمودم.» هان، اکنون زمان لطف خداست؛ هان، امروز روز نجات است.

6:3  ما در هیچ چیز سبب لغزش کسی نمی‌شویم، تا خدمتمان ملامت کرده نشود،

6:4  بلکه در هر چیز شایستگی خود را نشان می‌دهیم، آن‌‌گونه که از خادمان خدا انتظار می‌رود: با بردباری بسیار در زحمات، در سختیها، در تنگناها،

6:5  در تازیانه‌ها، در زندانها، در هجوم خشمگین مردم، در کار سخت، در بی‌خوابی، و در گرسنگی؛

6:6  با پاکی، با معرفت، با صبر، با مهربانی، با روح‌القدس، با محبت بی‌ریا،

6:7  با راستگویی، با قدرت خدا، با اسلحة پارسایی به‌‌دست راست و چپ؛

6:8  در عزّت و ذلّت، و بدنامی و نیکنامی. گویی گمراه‌کننده، امّا حقیقت را می‌گوییم؛

6:9  گویی گمنام، امّا شناخته شده‌‌ایم؛ گویی در حال مرگ، امّا هنوز زنده‌ایم؛ گویی دستخوش مجازات، امّا از پا در‌‌نیامده‌ایم؛

6:10  گویی غمگین، امّا همواره شادمانیم؛ گویی فقیر، امّا بسیاری را دولتمند می‌سازیم؛ گویی بی‌چیز، امّا صاحب همه چیزیم.

6:11  ای قُرِنتیان، ما بی‌پرده با شما سخن گفتیم و دل خود را بر شما گشودیم.

6:12  ما محبت خود را از شما دریغ نمی‌داریم. شمایید که مهر خود را از ما دریغ می‌کنید.

6:13  با شما همچون فرزندانم سخن می‌گویم؛ شما نیز دل خود را بر ما بگشایید.

6:14  زیر یوغ ناموافق با بی‌ایمانان مروید، زیرا پارسایی و شرارت را چه پیوندی است؟ و نور و ظلمت را چه رفاقتی؟

6:15  و مسیح و بِلیعال را چه توافقی است؟ و مؤمن و بی‌ایمان را چه شباهتی؟

6:16  و معبد خدا و بتها را چه سازگاری است؟ زیرا ما معبد خدای زنده‌ایم. چنانکه خدا می‌گوید: «بین آنها سکونت خواهم گزید و در میانشان راه خواهم رفت و من خدای ایشان خواهم بود و آنان قوم من خواهند بود.»

6:17  پس، خداوند می‌گوید: «از میان ایشان بیرون آیید و جدا شوید. هیچ چیز ناپاک را لمس مکنید و من شما را خواهم پذیرفت.»

6:18  « من شما را پدر خواهم بود و شما مرا پسران و دختران خواهید بود، خداوندِ قادر مطلق می‌گوید.»