PolGdanska - Psalms - 2

2:1  Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2:2  Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

2:3  Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

2:4  Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

2:5  Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

2:6  Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

2:7  Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

2:8  Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

2:9  Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

2:10  Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

2:11  Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

2:12  Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.