TurNTB - Job - 17

17:1  “Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

17:2  Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

17:3  “Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

17:4  Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

17:5  Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

17:6  “Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

17:7  Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

17:8  Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

17:9  Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

17:10  “Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

17:11  Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

17:12  Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

17:13  Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

17:14  Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

17:15  Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

17:16  Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”