FarHezareNoh - I Peter - 2

2:1  پس هر نوع کینه، و هر گونه مکر و ریا و حسد، و هر قسم بدگویی را از خود برانید

2:2  و همچون نوزادگان، مشتاق شیر خالصِ روحانی باشید تا به مدد آن در نجات خود نمو کنید،

2:3  حال که چشیده‌اید خداوند مهربان است.

2:4  با نزدیک شدن به او، یعنی به آن سنگ زنده که آدمیان رد کرده‌اند، امّا نزد خدا برگزیده و گرانبهاست،

2:5  شما نیز چون سنگهای زنده به‌‌صورت عمارتی روحانی بنا می‌شوید تا کاهنانی مقدّس باشید و به‌‌واسطة عیسی مسیح، قربانیهای روحانی مقبول خدا را بگذرانید.

2:6  زیرا در کتب مقدّس آمده است که: «هان در صهیون سنگی می‌نهم، سنگ زیربنایی برگزیده و گرانبها؛ آن که بر او توکل کند سرافکنده نگردد.»

2:7  این سنگ برای شما که ایمان آورده‌اید، گرانبهاست؛ امّا آنان را که ایمان نیاورده‌اند، «همان سنگی که معماران رد کردند سنگ اصلی بنا شده است،»

2:8  و نیز، «سنگی که سبب لغزش شود، و صخره‌ای که موجب سقوط گردد.» اینان می‌لغزند چون کلام را فرمان نمی‌برند، که این بر ایشان مقدّر گشته است.

2:9  امّا شما ملتی برگزیده و کاهنانی هستید که پادشاهند؛ شما امّتی مقدّس و قومی متعلق به خدایید، تا فضایل او را اعلام کنید که شما را از تاریکی به نور حیرت‌انگیز خود فرا‌‌خوانده است.

2:10  پیش از این قومی نبودید، امّا اکنون قوم خدایید؛ زمانی از رحمت محروم بودید، امّا اکنون رحمت یافته‌اید.

2:11  ای عزیزان، از شما تمنا دارم چون کسانی که در این جهان بیگانه و غریبند، از امیال نفسانی که با روح شما در ستیزند، بپرهیزید.

2:12  کردارتان در میان بی‌ایمانان چنان پسندیده باشد که هر‌‌چند شما را به بدکاری متهم کنند، با مشاهدة اعمال نیکتان، خدا را در روزی که به دیدار ما می‌آید، تمجید نمایند.

2:13  به‌‌خاطر خداوند، تسلیم هر منصبی باشید که در میان انسانها مقرر گشته است، خواه پادشاه که مافوق همه است،

2:14  و خواه والیان، که مأمور اویند تا بدکاران را کیفر دهند و نیکوکاران را تحسین کنند.

2:15  زیرا خواست خدا این است که با کردار نیک خود، جهالت مردم نادان را خاموش سازید.

2:16  همچون آزادگان زندگی کنید، امّا آزادی خود را پوششی برای شرارت مسازید، بلکه چون بندگان خدا زندگی کنید.

2:17  همگان را حرمت بدارید، برادران را محبت کنید، از خدا بترسید و به پادشاه احترام بگذارید.

2:18  ای غلامان، اربابان خود را با کمال احترام فرمان برید، تنها نه نیکان و مهربانان را، بلکه کج‌خُلقان را نیز.

2:19  زیرا هر‌‌گاه کسی از آن‌‌رو که چشم بر خدا دارد، چون به ناحق رنج کشد، دردها را بر خود هموار سازد، شایان تقدیر است.

2:20  امّا اگر به‌‌سبب کار خلاف تنبیه شوید و تحمل کنید، چه جای فخر است؟ حال آنکه اگر نیکویی کنید و در عوض رنج بینید و تحمل کنید، نزد خدا پسندیده است.

2:21  چه، برای همین فرا‌‌خوانده شده‌اید، زیرا مسیح برای شما رنج کشید و سرمشقی گذاشت تا بر آثار قدمهای وی پا نهید.

2:22  «او هیچ گناه نکرد، و فریبی بر زبانش یافت نشد.»

2:23  چون دشنامش دادند، دشنام پس نداد؛ و آنگاه که رنج کشید، تهدید نکرد، بلکه خود را به‌‌دست داور عادل سپرد.

2:24  او گناهان ما را در بدن خویش بر دار حمل کرد، تا برای گناهان بمیریم و برای پارسایی زیست کنیم، همان که به زخمهایش شفا یافته‌اید.

2:25  زیرا همچون گوسفندانی گم‌گشته از راه بودید، امّا اکنون به‌‌سوی شبان و ناظر جانهایتان بازگشته‌اید.