PolUGdanska - Psalms - 2

2:1  Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?

2:2  Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko Panu i jego pomazańcowi, mówiąc:

2:3  Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.

2:4  Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.

2:5  Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:

2:6  Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.

2:7  Ogłoszę dekret: Pan powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.

2:8  Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.

2:9  Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.

2:10  Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!

2:11  Służcie Panu z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.

2:12  Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.