Esperanto - Lamentations - 5

5:1  Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

5:2  Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

5:3  Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

5:4  Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5:5  Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

5:6  Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

5:7  Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

5:8  Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

5:9  Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

5:10  Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

5:11  La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

5:12  La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

5:13  La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

5:14  La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

5:15  Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

5:16  Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

5:17  Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

5:18  Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

5:19  Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

5:20  Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

5:21  Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

5:22  Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.