PolUGdanska - I Chronicles - 17

17:1  Kiedy Dawid zamieszkał w swoim domu, powiedział do proroka Natana: Oto mieszkam w domu cedrowym, a arka przymierza Pana pod zasłonami.

17:2  Natan powiedział do Dawida: Uczyń wszystko, co jest w twoim sercu, gdyż Bóg jest z tobą.

17:3  Lecz tej samej nocy doszło do Natana słowo Boże, mówiące:

17:4  Idź i powiedz mojemu słudze Dawidowi: Tak mówi Pan: Nie ty zbudujesz mi dom, w którym zamieszkam.

17:5  Nie mieszkałem bowiem w żadnym domu od dnia, w którym wyprowadziłem synów Izraela, aż do dziś, ale przechodziłem z namiotu do namiotu i z przybytku do przybytku.

17:6  Wszędzie, gdziekolwiek chodziłem z całym Izraelem, czy powiedziałem do któregoś z sędziów Izraela, którym nakazałem paść mój lud: Dlaczego nie zbudowaliście mi domu cedrowego?

17:7  Teraz więc tak powiesz mojemu słudze Dawidowi: Tak mówi Pan zastępów: Ja wziąłem ciebie z owczarni od chodzenia za trzodą, abyś był dowódcą nad moim ludem Izraelem.

17:8  I byłem z tobą wszędzie, dokądkolwiek chodziłeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich wrogów i uczyniłem twoje imię jak imię wielkich ludzi, którzy są na ziemi.

17:9  Ustanowię miejsce dla swego ludu Izraela i zasadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, i nie poruszy się więcej ani już nie będą go gnębić synowie nieprawości jak dawniej;

17:10  Od czasu, kiedy ustanowiłem sędziów nad swoim ludem Izraela, i ujarzmię wszystkich twoich wrogów. Oznajmiam ci też, że Pan zbuduje ci dom.

17:11  Gdy się wypełnią twoje dni i będziesz musiał odejść do swoich ojców, wzbudzę po tobie twego potomka, który będzie spośród twoich synów, i utwierdzę jego królestwo.

17:12  On zbuduje mi dom i utwierdzę jego tron na wieki.

17:13  Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem. Nie cofnę od niego swojego miłosierdzia, jak je cofnąłem od tego, który był przed tobą.

17:14  Ustanowię go w moim domu i w moim królestwie na wieki, jego tron będzie utwierdzony na wieki.

17:15  Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z całym tym widzeniem, tak mówił Natan do Dawida.

17:16  Przyszedł więc król Dawid, usiadł przed Panem i powiedział: Kim ja jestem, Panie Boże, i czym jest mój dom, że doprowadziłeś mnie dotąd?

17:17  Lecz i to było jeszcze mało w twoich oczach, Boże, gdyż złożyłeś też obietnicę o domu swego sługi na daleką przyszłość i wejrzałeś na mnie jak na człowieka wysokiego stanu, Panie Boże.

17:18  Co więcej może ci powiedzieć Dawid za taką chwałę okazaną twemu słudze? Ty bowiem znasz swego sługę.

17:19  Panie, przez wzgląd na swego sługę i według swego serca uczyniłeś te wszystkie wielkie rzeczy, dając poznać te wszystkie wspaniałe sprawy.

17:20  Panie, nie ma nikogo podobnego do ciebie i nie ma Boga oprócz ciebie według wszystkiego, co słyszeliśmy na własne uszy.

17:21  I czy jest taki naród na ziemi, jak twój lud Izrael, dla którego Bóg wyruszył, aby go sobie wykupić jako swój lud, a przez to uczynić swoje imię wielkim i straszliwym, wypędzając narody przed swoim ludem, który wykupiłeś z Egiptu?

17:22  Uczyniłeś bowiem twój lud Izraela swoim ludem na wieki i ty, Panie, stałeś się jego Bogiem.

17:23  Teraz więc, Panie, niech słowo, które wypowiedziałeś o swoim słudze i o jego domu, będzie utwierdzone na wieki i uczyń, jak powiedziałeś.

17:24  Niech stanie się tak, aby twoje imię było uwielbione na wieki, aby mówiono: Pan zastępów, Bóg Izraela, jest Bogiem nad Izraelem; niech dom Dawida, twego sługi, będzie utwierdzony przed tobą.

17:25  Ty bowiem, mój Boże, objawiłeś swemu słudze, że zbudujesz mu dom. Dlatego twój sługa ośmielił się modlić przed tobą.

17:26  A teraz, Panie, ty jesteś Bogiem i obiecałeś takie dobro swemu słudze.

17:27  Racz więc błogosławić dom swego sługi, aby trwał na wieki przed tobą. Co bowiem ty, Panie, błogosławisz, będzie błogosławione na wieki.