FarHezareNoh - James - 2

2:1  برادران من، ایمانِ شما به عیسی مسیح، خداوند پرجلالمان، با تبعیض همراه نباشد.

2:2  اگر کسی با انگشتریِ زرین و جامه فاخر به مجلس شما درآید و فقیری نیز با جامة ژنده وارد شود،

2:3  و شما به آن که جامة فاخر در بر دارد، توجه خاص نشان دهید و به او بگویید: «در این جای نیکو بنشین،» امّا فقیر را بگویید: «همان جا بایست!» و یا: «اینجا پیش پاهای من بر زمین بنشین،»

2:4  آیا در میان خود تبعیض قائل نشده‌اید و با اندیشة بد قضاوت نکرده‌اید؟

2:5  برادران عزیز، گوش فرا‌‌دهید! مگر خدا فقیران این جهان را برنگزیده تا در ایمان دولتمند باشند و پادشاهی‌ای را به ارث برند که او به دوستدارانِ خود وعده فرموده است؟

2:6  امّا شما به فقیر بی‌حرمتی روا داشته‌اید. آیا دولتمندان نیستند که بر شما ستم روا می‌دارند و شما را به محکمه می‌کشند؟

2:7  آیا ایشان نیستند که به آن نام شریف که بر شما نهاده شده، کفر می‌گویند؟

2:8  اگر براستی شریعت شاهانه را مطابق با این گفتة کتاب به‌جای آورید که می‌فرماید: «همسایه‌ات را همچون خویشتن دوست بدار،» کارِ نیکو کرده‌اید.

2:9  امّا اگر تبعیض قائل شوید، گناه کرده‌اید و شریعت، شما را چون افرادی قانون‌شکن، محکوم می‌کند.

2:10  زیرا اگر کسی تمام شریعت را نگاه دارد امّا در یک مورد بلغزد، مجرم به شکستن تمام شریعت است.

2:11  چه، او که گفت: «زنا مکن،» همچنین گفته است: «قتل مکن.» پس هر‌‌چند زنا نکنی، امّا اگر قتل کنی، شریعت را شکسته‌ای.

2:12  پس همچون کسانی سخن گویید و عمل کنید که می‌دانند بر اساس شریعتِ آزادی، بر آنها داوری خواهد شد،

2:13  زیرا داوری الهی نسبت به آن که رحم نکرده باشد، بی‌رحم خواهد بود. امّا رحم بر داوری پیروز خواهد شد!

2:14  برادرانِ من، چه سود اگر کسی ادعا کند ایمان دارد، امّا عمل نداشته باشد؟ آیا چنین ایمانی می‌تواند او را نجات بخشد؟

2:15  اگر برادر یا خواهری نیازمند پوشاک و خوراک روزانه باشد

2:16  و کسی از شما بدیشان گوید: «بروید به‌‌سلامت، و گرم و سیر شوید،» امّا برای رفع نیازهای جسمی ایشان کاری انجام ندهد، چه سود؟

2:17  پس ایمان به تنهایی و بدون عمل، مرده است.

2:18  کسی خواهد گفت: «تو ایمان داری و من اعمال دارم!» ایمانت را بدون اعمال به من بنما و من ایمانم را با اعمالم به تو خواهم نمود.

2:19  تو ایمان داری که خدا یکی است، نیکو می‌کنی! حتی دیوها نیز این‌‌گونه ایمان دارند و از ترس به خود می‌لرزند!

2:20  ای نادان می‌خواهی بدانی چرا ایمان بدون عمل، بی‌ثمر است؟

2:21  مگر اعمال جَد ما ابراهیم نبود که پارسایی او را ثابت کرد، آنگاه که پسر خود اسحاق را بر مذبح تقدیم نمود؟

2:22  می‌بینی که ایمان و اعمال او با هم عمل می‌کردند، و ایمان او با اعمالش کامل شد.

2:23  و آن نوشته تحقق یافت که می‌گوید: «ابراهیم به خدا ایمان آورد و این برای او پارسایی شمرده شد،» و او دوست خدا خوانده شد.

2:24  پس می‌بینید با اعمال است که پارسایی انسان ثابت می‌شود، نه با ایمانِ تنها.

2:25  همچنین مگر اعمال راحابِ روسپی نبود که پارسایی او را ثابت کرد، آنگاه که به فرستادگان پناه داد و ایشان را از راهی دیگر روانه کرد؟

2:26  بله، همان‌‌گونه که بدنِ بدون روح مرده است، ایمانِ بدون عمل نیز مرده است.