TurNTB - Job - 14

14:1  “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

14:2  Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

14:3  Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

14:4  Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

14:5  Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

14:6  Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

14:7  “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

14:8  Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

14:9  Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

14:10  İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

14:11  Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

14:12  İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

14:13  “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

14:14  İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

14:15  Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

14:16  O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

14:17  İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

14:18  “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

14:19  Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

14:20  Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

14:21  Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

14:22  Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”