PolUGdanska - Job - 16

16:1  Wtedy Hiob odpowiedział:

16:2  Słyszałem wiele takich rzeczy; wy wszyscy jesteście przykrymi pocieszycielami.

16:3  Kiedy będzie koniec tych próżnych słów? Albo co cię skłania do tego, że tak odpowiadasz?

16:4  Ja także mógłbym mówić jak wy; gdybyście byli w moim położeniu, mógłbym nagromadzić słów przeciwko wam i potrząsać głową nad wami.

16:5  Ja jednak pokrzepiałbym was swoimi ustami i poruszanie moich warg ulżyłoby waszym cierpieniom.

16:6  Ale jeśli będę mówił, mojemu bólowi to nie ulży, a jeśli przestanę, czyż opuści mnie?

16:7  A teraz zmęczył mnie. Spustoszyłeś całe moje zgromadzenie.

16:8  Pomarszczyłeś mnie na świadectwo, a moje wychudzenie powstaje i świadczy przeciwko mnie w twarz.

16:9  Jego gniew mnie porwał, nienawidzi mnie; zgrzyta na mnie zębami. Mój wróg przeszywa mnie wzrokiem.

16:10  Otworzyli na mnie swe usta; znieważając, bili mnie po policzkach; zebrali się razem przeciwko mnie.

16:11  Bóg wydał mnie przewrotnemu, oddał mnie w ręce niegodziwych.

16:12  Żyłem w spokoju, ale on mnie pokruszył; chwycił mnie za kark, roztrzaskał i postawił sobie za cel.

16:13  Otoczyli mnie jego strzelcy; przeszywa moje nerki, a nie oszczędził; wylał na ziemię moją żółć.

16:14  Rozbija mnie, ranę za raną; naciera na mnie jak olbrzym.

16:15  Uszyłem wór na swoją skórę i prochem zbezcześciłem swój róg.

16:16  Moja twarz jest czerwona od płaczu i na moich powiekach jest cień śmierci.

16:17  Chociaż nie ma żadnej krzywdy na moich rękach, a moja modlitwa jest czysta.

16:18  Ziemio, nie zakrywaj mojej krwi i niech moje wołanie nie znajdzie miejsca!

16:19  Oto teraz mój świadek jest w niebie, mój obrońca na wysokości.

16:20  Moi przyjaciele szydzą ze mnie, ale moje oko wylewa łzy ku Bogu.

16:21  Oby ktoś spierał się z Bogiem o człowieka jak człowiek spiera się o swego bliźniego!

16:22  Upłynie bowiem niewiele lat, a pójdę ścieżką, skąd nie powrócę.