PolUGdanska - Job - 29

29:1  Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

29:2  Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za tych dni, w których Bóg mnie strzegł;

29:3  Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

29:4  Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

29:5  Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

29:6  Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

29:7  Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

29:8  Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

29:9  Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

29:10  Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

29:11  Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

29:12  Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

29:13  Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

29:14  Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

29:15  Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

29:16  Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

29:17  I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

29:18  Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę swoje dni jak piasek.

29:19  Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

29:20  Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

29:21  Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

29:22  Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

29:23  Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

29:24  Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

29:25  Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak ten, który smutnych pociesza.