PolGdanska - Job - 17

17:1  Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

17:2  Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.

17:3  Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.

17:4  Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.

17:5  Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.

17:6  Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.

17:7  Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cień.

17:8  Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.

17:9  Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.

17:10  Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.

17:11  Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

17:12  Noc mi się w dzień obraca; a światłość skraca się dla ciemości.

17:13  Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.

17:14  Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.

17:15  Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

17:16  W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.