PolGdanska - Job - 14

14:1  Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

14:2  Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

14:3  Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

14:4  Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

14:5  Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

14:6  Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

14:7  Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

14:8  Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

14:9  Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

14:10  Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

14:11  Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

14:12  Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

14:13  Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

14:14  Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

14:15  Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

14:16  Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

14:17  Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

14:18  Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

14:19  Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

14:20  Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

14:21  Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

14:22  Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.