PolGdanska - Job - 6

6:1  I odpowiedział Ijob, a rzekł:

6:2  O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,

6:3  Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.

6:4  Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

6:5  Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?

6:6  Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?

6:7  Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.

6:8  Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!

6:9  Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!

6:10  Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.

6:11  Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?

6:12  Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?

6:13  Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?

6:14  Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?

6:15  Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,

6:16  Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;

6:17  Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.

6:18  Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.

6:19  Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.

6:20  Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.

6:21  Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.

6:22  Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?

6:23  I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?

6:24  Nauczcież mię , a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.

6:25  O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?

6:26  Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?

6:27  I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.

6:28  Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.

6:29  Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.

6:30  A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?