PolGdanska - Job - 32

32:1  A gdy przestali oni trzej mężowie odpowiadać Ijobowi, przeto, że się sobie zdał być sprawiedliwym:

32:2  Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.

32:3  Także przeciwko trzem przyjaciołom jego rozpalił się gniew jego, że nie znalazłszy odpowiedzi, przecię potępiali Ijoba.

32:4  Bo Elihu oczekiwał, jako oni Ijobowi odpowiedzą, gdyż oni starsi byli w latach niż on.

32:5  Ale widząc Elihu, że nie było odpowiedzi w ustach onych trzech mężów, rozpalił się w gniewie swoim.

32:6  I odpowiedział Elihu, syn Barachela Buzytczyka, i rzekł: Jam najmłodszy w latach, a wyście starcy; przetoż wstydziłem się, i nie śmiałem wam oznajmić zdania swego.

32:7  Myślałem: Długi wiek mówić będzie, a mnóstwo lat nauczy mądrości.

32:8  Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.

32:9  Zacni nie zawsze mądrzy, a starcy nie zawżdy rozumieją sądu.

32:10  Przetoż mówię: słuchaj mię; ja też oznajmię zdanie swoje.

32:11  Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy.

32:12  I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.

32:13  Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

32:14  Aczci się Ijob nie zemną wdał w rzecz, a ja mu też nie waszemi słowy odpowiem.

32:15  Polękali się, nie odpowiadają dalej; niedostaje im słów.

32:16  Czekałemci, ale nie mówią; umilknęli, a nic więcej nie odpowiadają.

32:17  Odpowiem ja też z mej strony; oznajmię ja też zdanie swoje.

32:18  Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.

32:19  Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się.

32:20  Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.

32:21  Nie będę teraz miał względu na żadną osobę, a z człowiekiem bez tytułów mówić będę.

32:22  Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.