PolGdanska - Job - 41

41:1  Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją?

41:2  Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.

41:3  Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego.

41:4  Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego?

41:5  Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego.

41:6  Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone.

41:7  Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie.

41:8  Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się.

41:9  Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy.

41:10  Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się.

41:11  Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

41:12  Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi.

41:13  W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka.

41:14  Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza.

41:15  Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego.

41:16  Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się.

41:17  Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz.

41:18  Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe.

41:19  Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy.

41:20  Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią.

41:21  Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie.

41:22  Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu.

41:23  Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

41:24  Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi.

41:25  Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami.