PolUGdanska - Job - 7

7:1  Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni nie są jak dni najemnika?

7:2  Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje zapłaty za swoją pracę;

7:3  Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

7:4  Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

7:5  Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

7:6  Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7:7  Pamiętaj, że moje życie jest wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

7:8  Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy są zwrócone na mnie, a mnie już nie ma.

7:9  Jak obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca.

7:10  Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

7:11  Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

7:12  Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

7:13  Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

7:14  Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

7:15  Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

7:16  Uprzykrzyło mi się życie, nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

7:17  Czym jest człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

7:18  Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

7:19  Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

7:20  Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

7:21  Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i gdy rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.