PolUGdanska - Job - 14

14:1  Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

14:2  Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

14:3  A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

14:4  Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

14:5  Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

14:6  Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

14:7  Dla drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

14:8  Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

14:9  To jednak gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

14:10  Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

14:11  Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

14:12  Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

14:13  Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie.

14:14  Gdy człowiek umrze, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

14:15  Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

14:16  Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

14:17  Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

14:18  Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

14:19  Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

14:20  Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

14:21  Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

14:22  Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.