FarHezareNoh - Romans - 4

4:1  پس در باب آنچه ابراهیم یافت، چه می‌توان گفت، او که به‌‌حسب جسم، جَد ما شمرده می‌شود؟

4:2  اگر ابراهیم بر پایة اعمال پارسا شمرده شده بود، می‌توانست فخر کند؛ امّا در نظر خدا چنین نیست.

4:3  زیرا کتاب چه می‌گوید؟ «ابراهیم به خدا ایمان آورد و این برای او پارسایی شمرده شد.»

4:4  امّا کسی که کار می‌کند، مزدش حق او شمرده می‌شود، نه هدیه.

4:5  امّا آن که کاری نمی‌کند، بلکه به خدایی توکل می‌دارد که بی‌دینان را پارسا می‌شمارد، ایمان او برایش پارسایی به‌‌شمار می‌آید.

4:6  همان‌‌گونه که داوود نیز خجسته می‌خواند کسی را که خدا او را بدون اعمالْ پارسا می‌شمارد، و می‌گوید:

4:7  «خوشا‌‌به‌‌حال آنان که خطایایشان آمرزیده شد و گناهانشان پوشانیده گردید.

4:8  خوشا‌‌به‌‌حال آن که خداوند گناه وی را به حسابش نگذارد.»

4:9  آیا این خوشا‌‌به‌‌حال، تنها برای ختنه‌شدگان است یا برای ختنه‌ناشدگان نیز؟ زیرا گفتیم که ایمان ابراهیم برایش پارسایی شمرده شد.

4:10  امّا در چه وضعی چنین شد؟ آیا به‌‌هنگامی که او ختنه شده بود یا پیش از آن؟ البته پیش از ختنه شدن بود، نه پس از آن.

4:11  امّا نشانة ختنه را یافت تا مُهری باشد بر آن پارسایی که پیش از ختنه‌شدن و از راه ایمان نصیبش شده بود. بدین‌‌سان، او پدر همة کسانی است که بدون ختنه ایمان می‌آورند تا ایشان نیز پارسا شمرده شوند.

4:12  و پدر ختنه‌شدگان نیز هست، یعنی پدر آنان که نه‌‌تنها ختنه شده‌اند، بلکه در طریق ایمان گام برمی‌دارند، در همان طریقی که پدر ما ابراهیم نیز پیش از آنکه ختنه شود، گام برمی‌داشت.

4:13  از راه شریعت نبود که به ابراهیم و نسل او وعده داده شد که وارث جهان خواهند شد، بلکه از راه آن پارسایی که بر پایة ایمان است.

4:14  زیرا اگر آنان که به نظام شریعت تعلق دارند وارث باشند، ایمان بی‌ارزش می‌شود و وعده باطل.

4:15  زیرا شریعت به غضب می‌انجامد؛ امّا جایی که شریعت نیست، تجاوز از شریعت هم نیست.

4:16  از همین‌‌رو، وعده بر ایمان مبتنی است تا بر پایة فیض باشد و تحقق آن برای تمامی نسل ابراهیم تضمین شود، یعنی نه‌‌تنها برای آنان که به نظام شریعت تعلق دارند، بلکه برای کسانی نیز که پیروِ ایمانِ ابراهیم‌اند، که پدر همة ماست.

4:17  چنانکه نوشته شده است: «تو را پدر قومهای بسیار گردانیده‌ام.» و در نظر خدا چنین نیز هست، خدایی که ابراهیم به او ایمان آورد، او که مردگان را زنده می‌کند و نیستیها را به هستی فرا‌‌می‌خواند.

4:18  با اینکه هیچ جایی برای امید نبود، ابراهیم امیدوارانه ایمان آورد تا پدر قومهای بسیار گردد، چنانکه به او گفته شده بود که «نسل تو چنین خواهد بود.»

4:19  او بی‌آنکه در ایمان خود سست شود، با واقعیتِ بدن مردة خویش روبه‌رو شد، زیرا حدود صد سال داشت و رحم سارا نیز مرده بود.

4:20  امّا او به وعدة خدا از بی‌ایمانی شک نکرد، بلکه در ایمانْ استوار شده، خدا را تجلیل نمود.

4:21  او یقین داشت که خدا قادر است به وعدة خود وفا کند.

4:22  به همین سبب، «برای او پارسایی شمرده شد.»

4:23  و این عبارتِ «برای او شمرده شد»، تنها در حق او نوشته نشد

4:24  بلکه در حق ما نیز، تا برای ما نیز شمرده شود، ما که ایمان داریم به او که خداوندمان عیسی را از مردگان برخیزانید.

4:25  او به‌‌خاطر گناهان ما تسلیم مرگ گردید و به‌‌جهت پارسا شمرده شدنِ ما، از مردگان برخیزانیده شد.