FarHezareNoh - Romans - 9

9:1  در مسیح راست می‌گویم، نه دروغ، و وجدانم به‌‌واسطة روح‌القدس مرا گواه است که

9:2  در قلب خود دردی جانکاه و اندوهی همیشگی دارم.

9:3  زیرا آرزو می‌داشتم در راه برادرانم، یعنی آنان که همنژاد منند، ملعون شوم و از مسیح محروم گردم.

9:4  آنها اسرائیلی‌اند و فرزندخواندگی، جلال الهی، عهدها، ودیعة شریعت، عبادت در معبد، و وعده‌ها، همه از آنِ ایشان است؛

9:5  و نیز پدران به ایشان تعلق دارند، و مسیح به لحاظ انسانی از نسل آنان است، آن خدای مافوقِ همه که او را تا به ابد سپاس باد. آمین.

9:6  حال، مقصود این نیست که کلام خدا به انجام نرسیده است، زیرا همة کسانی که از قوم اسرائیل‌اند، براستی اسرائیلی نیستند؛

9:7  و نیز همة کسانی که از نسل ابراهیم‌اند، فرزندان او شمرده نمی‌شوند. بلکه گفته شده است: «نسل تو از اسحاق محسوب خواهد شد.»

9:8  به دیگر سخن، فرزندان جسمانی نیستند که فرزند خدایند، بلکه فرزندان وعده، نسل ابراهیم شمرده می‌شوند.

9:9  زیرا وعده این بود که «در زمان مقرر باز خواهم گشت و سارا صاحب پسری خواهد شد.»

9:10  نه‌‌تنها این، بلکه فرزندان ربکا نیز از یک پدر، یعنی از جَد ما اسحاق بودند.

9:11  امّا پیش از آنکه پسرانِ توأمان به دنیا بیایند، و یا عملی خوب یا بد انجام دهند – برای اینکه مقصود خدا در گزینش استوار بماند،

9:12  نه از راه اعمال، بلکه به‌‌واسطة او که انسان را فرا‌‌می‌خواند – به ربکا گفته شد که «بزرگتر کوچکتر را بندگی خواهد کرد.»

9:13  چنانکه نوشته شده است: «یعقوب را دوست داشتم امّا از عیسو بیزار بودم.»

9:14  پس چه گوییم؟ آیا خدا بی‌انصاف است؟ هرگز!

9:15  زیرا به موسی می‌گوید: «رحم خواهم کرد بر هر که نسبت به او رحیم هستم؛ و شفقت خواهم کرد بر هر که نسبت به او شفقت دارم.»

9:16  بنابراین، به خواست یا تلاش انسان بستگی ندارد، بلکه به خدایی بستگی دارد که رحم می‌کند.

9:17  زیرا کتاب به فرعون می‌گوید: «تو را به همین منظور برانگیختم تا قدرت خود را در تو ظاهر سازم، و نامم در تمامی جهان اعلام گردد.»

9:18  پس خدا بر هر که بخواهد رحم می‌کند و هر که را بخواهد سختدل می‌سازد.

9:19  به من خواهی گفت: «پس دیگر چرا ما را سرزنش می‌کند؟ زیرا کیست که بتواند در برابر ارادة او ایستادگی کند؟»

9:20  امّا ای انسان، تو کیستی که با خدا مجادله کنی؟ «آیا مصنوع می‌تواند به صانع خود بگوید چرا مرا چنین ساختی؟»

9:21  آیا کوزه‌گر اختیار ندارد که از توده گِلی واحد، ظرفی برای مصارف مهم و ظرفی دیگر برای مصارف معمولی بسازد؟

9:22  چه می‌توان گفت اگر خدا با اینکه می‌خواهد غضب خود را نشان دهد و قدرت خویش را نمایان سازد، امّا ظروفِ مورد غضب را که برای هلاکت آماده شده‌اند با بردباری بسیار تحمل کند،

9:23  تا بتواند عظمت جلال خود را بر ظروفِ مورد رحمت معلوم گرداند، ظروفی که آنان را پیشاپیش برای جلال آماده کرده است؟

9:24  این ظروفِ مورد رحمت، ما را نیز که از سوی او فرا‌‌خوانده شده‌ایم، شامل می‌شود، نه‌‌تنها از یهودیان، بلکه از غیریهودیان نیز.

9:25  چنانکه در هوشَع می‌گوید: «آنان را که قوم من نبودند، ‹قوم خویش› خواهم خواند، و او را که محبوب من نبود، ‹محبوب خویش› خواهم نامید.»

9:26  و نیز: «چنین خواهد شد که در همان جایی که به ایشان گفته شد: ‹شما قوم من نیستید›، ایشان ‹پسران خدای زنده› خوانده خواهند شد.»

9:27  و اِشَعْیا دربارة قوم اسرائیل ندا در‌‌می‌دهد که: «حتی اگر شمار بنی اسرائیل به اندازة شنهای ساحل دریا باشد، تنها باقی‌مانده‌ای از آنان نجات خواهند یافت.

9:28  زیرا خداوند حکم خود را به‌‌طور کامل و قطعی بر زمین اجرا خواهد کرد.»

9:29  و چنانکه اِشَعْیا پیشگویی کرده است: «اگر خداوندِ لشکرها نسلی برای ما باقی نمی‌گذاشت، مانند سُدوم و همچون غَمورَه می‌شدیم.»

9:30  پس چه گوییم؟ غیریهودیانی که در پی پارسایی نبودند، آن را به‌‌دست آوردند، یعنی آن پارسایی را که از ایمان حاصل می‌شود؛

9:31  امّا قوم اسرائیل که در پی شریعت پارسایی بودند، آن را به‌‌دست نیاوردند.

9:32  چرا؟ زیرا نه از راه ایمان، بلکه از طریق اعمال در پی آن بودند. آن «سنگ لغزش» موجب لغزیدن آنها شد.

9:33  چنانکه نوشته شده است: «هان در صهیون سنگی قرار می‌نهم که سبب لغزش شود، و صخره‌ای می‌نهم که موجب سقوط گردد؛ و آن که بر او توکل کند، سرافکنده نشود.»