FarHezareNoh - Hebrews - 12

12:1  پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بار اضافی و هر گناه را که آسان به دست و پای ما می‌پیچد، از خود دور کنیم و با استقامت در مسابقه‌ای که برای ما مقرر شده است، بدویم.

12:2  و چشمان خود را بر قهرمان و مظهر کامل ایمان یعنی عیسی بدوزیم که به‌‌خاطر آن خوشی که پیش‌‌رو داشت، صلیب را تحمل کرد و ننگ آن را ناچیز شمرد و اکنون بر جانب راست تخت خدا نشسته است.

12:3  به او بیندیشید که چنان مخالفتی را از سوی گناهکاران تحمل کرد، تا خسته و دلسرد نشوید.

12:4  هنوز در نبرد خود با گناه تا پای جان ایستادگی نکرده‌اید

12:5  و آن سخن تشویق‌آمیز را از یاد برده‌اید که شما را پسران خطاب کرده، می‌گوید: «ای پسرم، تأدیب خداوند را خوار مشمار، و چون ملامتت کند، دلسرد مشو.

12:6  زیرا خداوند آنان را که دوست می‌دارد، تأدیب می‌کند، و هر فرزند خود را که مورد لطف اوست، تنبیه می‌نماید.»

12:7  سختیها را به‌‌منزلة تأدیب تحمل کنید؛ خدا با شما همچون پسران رفتار می‌کند. زیرا کدام پسر است که پدرش او را تأدیب نکند؟

12:8  اگر شما تأدیب نشده‌اید، در حالی که همه از آن سهمی داشته‌اند، پس حرامزاده‌اید، نه فرزندان حقیقی.

12:9  بعلاوه، همة ما پدران زمینی داشته‌ایم که تأدیبمان می‌کردند، و ما به آنها احترام می‌گذاشتیم. حال، چقدر بیشتر باید پدر روحهایمان را اطاعت کنیم تا حیات داشته باشیم؟

12:10  پدران ما کوتاه زمانی بنا بر صلاحدید خود، ما را تأدیب کردند. امّا خدا برای خیریت خودمان ما را تأدیب می‌کند تا در قدّوسیت او سهیم شویم.

12:11  هیچ تأدیبی در حین انجام شدن، خوشایند نیست، بلکه دردناک است. امّا بعد برای کسانی که به‌‌وسیلة آن تربیت شده‌اند، میوة آرامش و پارسایی بار می‌آورد.

12:12  پس دستهای سست و زانوان لرزان خود را قوی سازید!

12:13  برای پاهای خود راههای هموار بسازید، تا پای لنگ بیشتر صدمه نبیند، بلکه شفا یابد.

12:14  سخت بکوشید با همة مردم در صلح و صفا به‌‌سر برید و مقدّس باشید، زیرا بدون قدّوسیت هیچ‌کس خداوند را نخواهد دید.

12:15  مواظب باشید کسی از فیض خدا محروم نشود، و هیچ ریشة تلخی نمو نکند، مبادا مسئله‌ساز شود و بسیاری را آلوده سازد.

12:16  هشیار باشید که هیچ یک از شما فاسد یا همچون عیسو دنیوی نشود که به‌‌خاطر لقمه نانی، حق و امتیاز پسر ارشد بودن خود را فروخت.

12:17  و چنانکه می‌دانید، بعد که خواهان به‌‌میراث بردن آن برکت بود، مقبول واقع نشد. و هر‌‌چند با زاری در پی آن بود، جای توبه پیدا نکرد.

12:18  زیرا به کوهی نزدیک نیامده‌اید که بتوان لمس کرد، کوهی که مشتعل به آتش باشد؛ و نه به تاریکی و تیرگی و باد شدید؛

12:19  و نه به نفیر شیپور و یا به آواز کلامی که شنوندگان التماس کردند که دیگر با ایشان سخن نگوید.

12:20  زیرا تحمل آن فرمان را نداشتند که می‌گفت، «حتی اگر حیوانی کوه را لمس کند، می‌باید سنگسار شود.»

12:21  آن منظره چنان هراسناک بود که موسی گفت: «از ترس به خود می‌لرزم.»

12:22  بلکه به کوه صهیون نزدیک آمده‌اید، به اورشلیم آسمانی که شهر خدای زنده است. به جمع شادمانة هزاران هزار فرشته آمده‌اید،

12:23  به کلیسای نخستزادگانی که نامهایشان در آسمان نوشته شده است. به خدا نزدیک شده‌اید، به خدایی که داور همه آدمیان است، و به روحهای پارسایانی که کامل شده‌اند،

12:24  و به عیسی که واسطة عهدی جدید است، و به خونِ پاشیده‌ای که نیکوتر از خون هابیل سخن می‌گوید.

12:25  بهوش باشید از آن که سخن می‌گوید، روی بر‌‌نتابید. اگر آنان که از آن که بر زمین بدیشان هشدار داده بود روی بر‌‌تافتند، راه گریزی نیافتند، پس ما چه راه گریزی خواهیم داشت اگر از او که از آسمان به ما هشدار می‌دهد، روی بر‌‌تابیم.

12:26  در آن زمان، صدای او زمین را به لرزه درآورد، امّا اکنون وعده داده است که «یک بار دیگر نه تنها زمین بلکه آسمان را نیز به لرزه در خواهم آورد.»

12:27  عبارتِ «یک بار دیگر» به از میان برداشته شدن چیزهایی اشاره دارد که به لرزه درمی‌آیند – یعنی چیزهای آفریده شده – تا آنچه تزلزل‌ناپذیر است، باقی بماند.

12:28  پس چون پادشاهی‌ای را می‌یابیم که تزلزل‌ناپذیر است، بیایید شکرگزار باشیم و خدا را با ترس و هیبت عبادتی پسندیده نماییم،

12:29  زیرا «خدای ما آتش سوزاننده است.»