FarTPV - Job - 29

29:1  ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

29:2  ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

29:3  در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

29:4  آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

29:5  خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

29:6  پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

29:7  وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

29:8  جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

29:9  رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

29:10  حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

29:11  هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

29:12  زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

29:13  کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

29:14  کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

29:15  برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

29:16  از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

29:17  دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

29:18  آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

29:19  مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

29:20  همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

29:21  همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

29:22  وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

29:23  آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

29:24  وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

29:25  در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.